Week 3

Hallo allemaal,

Week 3 is alweer voorbij en er is deze weel heel veel gebeurd waar ik over kan vertellen!

Maandag en dinsdag waren dagen op de NWU waarbij ik les kreeg over mensenrechten in Zuid-Afrika en waarbij de ZA studenten hun casussen moesten voorleggen aan de groep. Vervolgens kregen we de kans om op de casus in te gaan en erover te discussiëren. Voor mij was het meest opvallend dat de kinderen allemaal een tekening moesten maken van onder andere een boom, zichzelf en hun familie. Deze tekeningen werden, uiteraard theoretisch onderbouwd, gebruikt om te komen tot een hypothese voor een diagnose. Daarnaast werden ook verschillende testen, observaties en interviews gebruikt.

Dan even iets heel anders: Toen ik in de auto zat gebeurde er wel iets heel geks. Tijdens het rijden kwamen er zomaar 3 tanks voorbijrijden!! Niet iets wat je elke dag tegenkomt. Er is gelukkig wel een logische verklaring voor dit rare fenomeen. Naast de NWU ligt namelijk een geel groot militair oefenterrein. We hebben ze zelf nog niet echt horen oefenen, maar het schijnt soms zo hard te knallen dat de ruiten ervan trillen (en wij wonen op 10 minuten rijden met de auto)!

De week begon voor mij pas echt interessant te worden vanaf woensdag. Toen begon de stage namelijk. Ik loop stage in het Tshepong hospital en in het Klerksdorp hospital. Beide ziekenhuizen zijn van de staat en dat betekent vaak, ook in dit geval, dat de standaarden een stuk lager liggen dan in de ziekenhuizen die wij in Nederland gewend zijn. Al met al, heb ik gelukkig wel ergere ziekenhuizen gezien in ZA, dus wat mij betreft een uitermate interessante plek om stage te mogen lopen!
We kregen eerst een rondleiding over de verschillende afdelingen op Tshepong. Zo kwamen we onder andere op de psychiatrie-, brandwonden en operatieafdeling. Psychologen moeten namelijk ook mensen voordat ze geopereerd worden (vaak amputaties in dit geval) mentaal voorbereiden op de ingreep en de gevolgen van de ingreep.
De meest interessante afdeling was toch wel de psychiatrieafdeling. Dit is een gesloten afdeling (dus tralies, hekken en bewakers). Tshepong is het eerste ‘’station’’ waar mensen met psychiatrische problemen terecht komen. Ze mogen hier maximaal 72 uur blijven voor observatie en krijgen daarna, afhankelijk van de aandoening, medicatie of worden doorverwezen naar Witrand. Witrand is een van de beste psychiatrische ziekenhuizen van Zuid-Afrika en ligt naast de wijk waar ik woon. We mogen er helaas niet zelf gaan kijken, maar iedereen die daar wordt opgenomen heeft dus een psychiatrische aandoening.

Op woensdag hebben we ook een rondleiding gehad in het Klerksdorp hospital. Hier hadden ze o.a. een kinderpsychologie afdeling (daarom zullen we ook meer in Klerksdorp zijn dan in Tshepong), oncologie (kanker) afdeling en een nier-afdeling (voor dialyses).

In Tshepong gaan we op de donderdagen mee met de ‘’ward-rounds’’. Tot nu toe heb ik er dus 1 meegemaakt en dat gaat ongeveer als volgt:
Het was op de psychiatrieafdeling, maar als ik het goed begrepen heb kan het in principe voor elke ward (zaal) gedaan worden. Ik zat met verschillende mensen die iets konden betekenen voor de patiënt/cliënt in een kamer. Zo kan er bijvoorbeeld een psycholoog, dokter, zuster, maatschappelijk werker etc. aanwezig zijn. Degene die hulp nodig heeft of al onder behandeling is komt dan binnen (vaak samen met een familielid) en dan wordt er gesproken over hoe het op dit moment met diegene gaat. Dit is niet altijd makkelijk, want sommigen van hen zijn nogal moe door de medicatie of zijn om veiligheidsredenen ‘’verdoofd’’. Vandaar dat er altijd iemand extra mee is die eventueel namens de cliënt kan spreken. OPp de psychiatrische afdeling zitten bijvoorbeeld mensen die hallucineren, gewelddadig zijn, depressief zijn, zelfmoord wilden plegen of zoiets dergelijks. In Tshepong komen alleen mensen boven de 14, dus voor mijn opleiding zijn met name de adolescenten (pubers) interessant. Wat ik niet verwacht had, maar wat wel zo bleek te zijn, is dat ik het echt geweldig vond om bij de gesprekken te mogen zitten! Ik heb altijd gedacht alleen met kinderen te willen werken, maar dit was echt ontzettend interessant! Misschien moet ik na de master orthopedagogiek toch nog maar doorstuderen voor GZ-psycholoog of welke studie er ook bij dit soort werk in de buurt komt, mocht het zo leuk blijven. Het is echt heel interessant om te proberen uit te vinden wat er in het hoofd van mensen omgaat. Natuurlijk is het ontzettend vervelend voor de mensen zelf, dus leuk is misschien niet het goede woord, maar ik zie mezelf dit voorlopig wel doen in de toekomst.

Vrijdag zijn we naar Klerksdorp hospitaal geweest. Hier hebben we voor het eerst mogen meekijken met de psycholoog. Ook dit was ontzettend interessant en wat meer in het studieplaatje van orthopedagogiek. Wat een erg groot verschil is met orthopedagogen, is dat de psychologen eigenlijk hun heil zoeken in de medische wereld. Dit betekent dat de oplossing voor het probleem vaan medicatie is of een verandering van de dosis medicatie. Ik ga proberen te kijken of ik met wat ik geleerd heb (systeem denken= kijken wat er in het huis, gezin, school etc. veranderd zou kunnen worden) kan bijdragen aan een meer volledig beeld van mogelijk oplossingen. Volgende week woensdag krijg ik mijn eerste eigen cliënt (kind) die ik ga proberen te helpen met waar hij/zij hulp bij kan gebruiken. Gelukkig zal het een Afrikaanstalig kind zijn, want mijn Tswana is nog niet erg goed…. Tot nu toe weet ik alleen: dumelang (begroeting als in: goede dag) mama (mevrouw), papa (meneer), ntate (meneer) en dula vasi (neem plaats/ga zitten).

Vrijdag avond hebben we nog een verjaardag gehad van één van onze medestudenten. Zij woont in een prachtig huis en had van alles en nog wat geregeld voor een super feest: popcorn-, slush-, softijs- en suikerspinmachine, beamer voor een film, zitzakken voor in de tuin, pizza’s voor iedereen. Kortom: geweldig feest!

Zaterdag was ook fantastisch! Want we zijn naar Cradle of Human Kind geweest (www.maropeng.co.za).
Dit staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en dat is niet zonder reden. In de grotten van Sterkfontein zijn namelijk de tot op heden oudste botten gevonden van mensen. We zijn die grotten in geweest en dat was best mooi om te zien (al was het niet erg goed verlicht, dus de foto’s zijn niet erg goed gelukt). Daarnaast is er ook een fantastisch museum, dat wel wat weg heeft van Nemo. Als je dit museum inkomt stap je in een bootje, die lijkt op een bootje van de Efteling waar je langs al die culturen vaart. Wij kwamen echter via de ijstijd (waar het ook erg koud was), langs vulkanen in de zaal van het museum uit. Toen de boot stopte, wisten we niet of we moesten uitstappen trouwens…….Er stond wel een werknemer bij de deur die uiteindelijk de uitgang bleek te zijn, maar die keek ons nogal eng aan en antwoordde onze vragen niet… Hij bleek het nogal leuk te vinden dat wij een beetje in paniek raakte toen de boot steeds iets verder ging en wij niet wisten of we er nu wel of niet uit moesten. Uiteindelijk zijn we er toch maar uitgegaan en toen begon hij ineens heel hard te lachen. Leuk grap, meneer de werknemer van de maand ;) Het museum was verder prachtig en ging o.a. over de evolutietheorie, ontstaan van grotten en de ontwikkeling van de mens tot op heden. Erg interessant allemaal!

We hebben trouwens maar een TomTom gekocht hier, want als we een dagje weg willen moeten we meestal minimaal 2 uur rijden (dat is voor Zuid-Afrikaanse begrippen heel dicht bij). Tot nu toe werkt de TomTom fantastisch!

Nou, ik heb geloof ik wel genoeg verteld voor deze blog. Zoals jullie kunnen lezen hoef ik me niet te vervelen hier ;) Ik heb wel problemen met de wifi, dus ik weet nog niet of het gaat lukken de foto’s te uploaden. Het was al een behoorlijke opgave om deze blog online te krijgen. Maargoed, This Is Africa (TIA) right?

Lekker week vir julle almal!